Κάθε χρόνο εκατοντάδες αδέλφια φτάνοντας την Θεσσαλονίκη για τις σπουδές τους κουβαλούν μαζί, ότι πιο τρελό και ότι πιο ονειρικό έχουν, την αρρώστια τους και την λατρεία τους για την ΟΜΟΝΟΙΑ, την ζωή τους την ιδία. Αυτή η αρρώστια αυτή η τρέλα είχε όνομα και ήταν πάντα 'ΘΥΡΑ9'. Ήταν αδιανόητο σε μια πόλη με μακρά παράδοση και ιστορία στο οπαδικό κίνημα, σε μια πόλη που η μέρα και η νύκτα της ανέπνεαν ΟΜΟΝΟΙΑ , να απουσιάζει το πιο δυναμικό και το πιο μαχητικό κομμάτι ατού του παγκοσμίου φυομένου που λέγετε Πράσινος Λαός.
Έτσι και κάποιοι από εμάς αποφάσισαν πριν από περίπου 7 χρόνια να μεταφέρουν σε κάθε πανεπιστήμιο, σε κάθε πλατειά σε κάθε δρόμο αυτής της πόλης εκείνο που έκανε το μεγαλείο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ μαγικό και άφταστο, την ΘΥΡΑ 9.Ήταν Σεπτέμβρης του 2003 όταν μαζευόμαστε για να δούμε τους πρώτους αγώνες της περιόδου που αρχίσαμε σιγά να δίνουμε σάρκα και οστά σε τι έμελλε
να γίνει ίσως μια από τις πιο θαυμαστές και μεγαλειώδεις εκφράσεις της ΘΥΡΑΣ 9 στο εξωτερικό.
Μετά από μερικές συναντήσεις που κάναμε πήραμε την μεγάλη απόφαση να πραγματοποιήσουμε την εναρκτήρια γενική συνέλευση της ΘΥΡΑΣ 9 στη Θεσσαλονίκη. Τότε όλα τα αδέλφια βγήκαν στους δρόμους και στα πανεπιστήμια να το μεταδώσουν σε όλους τους ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ. Το παρόν τους θα έδιναν και αδέλφια από τα κλιμάκια της ΘΥΡΑΣ 9 στην Κύπρο που δεν μπορούσαν με τίποτα να χάσουν αυτές της γεμάτες ΟΜΟΝΟΙΑ στιγμές
εδώ στην Θεσσαλονίκη όπως φυσικά το παρόν τους έδωσαν και ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ από πολλές πόλεις της Ελλάδας. Η μαζικότητα και ο παλμός του ΛΑΟΥ που μαζεύτηκε στην αίθουσα του Πανεπιστήμιου Μακεδονίας ήταν ανεπανάληπτος ήταν περά από κάθε φαντασία, ΛΑΟΣ που μετέτρεψε την αίθουσα σε Βόρειο Πέταλο. Πέραν των 100 ΟΜΟΝΟΙΑΤΩΝ ήταν σαν έτοιμοι από καιρό να δημιουργήσουν αυτό που τα επόμενα χρόνια θα έκανε την ζωή μας ακόμα πιο
πράσινη ακόμα πιο υπέροχη και την Θεσσαλονίκη ακόμα μια δική μας έδρα.
Μέσα σε λίγη ώρα και σε κλήμα άκρατου ενθουσιασμού η ΘΥΡΑ 9 Θεσσαλονίκης ήταν πλέον γεγονός. Εκείνα τα βράδια μαζί με τα αδέλφια μας που ήρθαν από την Κύπρο, καταναλώνοντας ψυγεία από μπύρες και όχι μονό , βάλαμε για τα καλά σε κάθε σημείο της Θεσσαλονίκης την ΟΜΟΝΟΙΑ. Και ήταν μονό η αρχή.Η κάθε μας στιγμή στην πόλη απόκτησε σημασία και νόημα, απόκτησε ένα λόγο για να αγωνιζόμαστε και να έχουμε πάντα ψηλά την σημαία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ακόμα και στη ξενιτιά. Εκεί στο οίκημα της Προοδευτικής που μας φιλοξένει οπότε παίζει η Ομόνοια ολόκληρη περιοχή κινείτε στους ρυθμούς μας. Με τον Λαό να ξεπροβάλλει μέσα από τα στενά σοκάκια της Παπάφη και να στριμωχνόμαστε στο οίκημα με τα ποτά τα συνθήματα και όλα αυτά που μας κάνουν να τα βλέπουμε όλα πράσινα ερχόμασταν ακόμα πιο κοντά στην ΟΜΟΝΟΙΑ με τη ΘΥΡΑ9 πάντα μπροστά.
Κάθε φορά όλοι μας κοιτούν απορημένα, αλλά είναι δύσκολο να τους εξηγήσουμε, γιατί άπλα δεν είμαστε καλά! Πολύ σύντομα οι οπαδοί των τοπικών συλλόγων αναγνώρισαν το πάθος και την λατρεία μας για την βασίλισσα ΟΜΟΝΟΙΑ αλλά και την δυναμική από αποκτούσε η ΘΥΡΑ 9 στην πόλη τους. Πολλοί από αυτούς έρχονται κατά καιρούς για να δουν μαζί μας τους αγώνες και να μάθουν από πρώτο χέρι τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην παράνοια! Άλλωστε το μεγαλείο και η τρέλα του ΛΑΟΥ δεν έχει ούτε τέλος αλλά ούτε και όρια. Αυτό είδε και ο αρχηγός μας Ηλίας Χαραλάμπους τον καιρό που έπαιζε στον ΠΑΟΚ. Αν και έζησε πολλά απίστευτα από τον ΛΑΟ στην Κύπρο η εντύπωση και ο ενθουσιασμός του ήταν κάτι περισσότερο από εμφανής όταν ερχόταν σαν ένας από εμάς να δει τους αγώνες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Κορυφαίες στιγμές τα ταξίδια μας σε Σόφια με λεωφορεία οπού εκατοντάδες αδέλφια έρχονταν στην Θεσσαλονίκη για να ενώσουμε και να ταξιδέψουμε όλοι μαζί το πάθος και την τρέλα μας για ατή την ιδέα. Αθήνα και Μάντσεστερ οι πρόσφατοι προορισμοί που δώσαμε το παρόν μας και μαζί με τα αλλά αδέλφια από όλο τον κόσμο που ήταν εκεί δεν κάναμε άπλα την Ευρώπη να παραμιλά αλλά να τα χάσει με την αρρώστια που κουβαλούμε. Αρρώστια που κάθε στιγμή κάνει κάθε σημείο της Θεσσαλονίκης να φωνάζει ΟΜΟΝΟΙΑ.Έχουν περάσει 7 χρόνια από την ιστορική εκείνη μέρα που δημιουργήσαμε την ΘΥΡΑ 9 Θεσσαλονίκης.
Αδέλφια έρχονται και φεύγουν, αλλά πάντοτε, οποίοι και αν είμαστε εδώ, με την ΘΥΡΑ 9 στην κάρδια θα ζούμε κάτι μαγικά βράδια που μας φέρνουν κοντά στην μεγάλη μας αγάπη, κοντά στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Μαγικά βράδια που βγαίνοντας από τα ροκάδικα με την μπύρα και το τσιγάρο να είναι ακόμη στο χέρι, με τους ηλεκτρικούς ήχους να βουίζουν στα αφτιά και το μυαλό θολωμένο πότε απ' τον καπνό και πότε απ' το αλκοόλ, κατηφορίζουμε την Ναβαρίνου και ακολουθώντας την γραμμή της Παραλιακής, μπορούμε να δούμε τον Λευκό Πύργο σε πράσινο φόντο, και τότε είμαστε σίγουροι ότι στους τοίχους του σχηματίζετε ένα τεράστιο κόκκινο 9.
Αν ποτέ περάσετε από αυτά τα μέρη ίσως το δείτε και εσείς, ίσως πάλι ακούσετε για κάτι παιδιά που βλέπουν κόσμους ονειρικούς, κόσμους πράσινους. Μα για εμάς αυτή είναι η εικόνα τις πραγματικότητας μας. Είναι η εικόνα που στολίζει την πλάτη μας, μα και που πάνω από όλα
χαράζει την καρδία μας και την κάνει να πάλλετε από προσμονή για να έρθουμε ξανά κοντά σου ΟΜΟΝΟΙΑ, να τρελαθούμε ξανά εκεί στο Βόρειο Πέταλο μέσα στην ΘΥΡΑ την 9.
*** Το αρθρό στάληκε σε εμάς μεσώ καποιού φίλου από το κλιμάκιο Θεσαλλονίκης. Το άρθρο είχε δημοσιευτεί και παλαιότερα στην εφημερίδα ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΕΡΚΙΔΑ.