.jpg)
Θυμάμαι πριν χρόνια που μάζευα τις βαλίτσες μου για να την κάνω για σπουδές, μη ξερώντας τι θα μου ξημερώσει… Τότε περνάγαμε άσχημες μέρες και η ομάδα σερνοτανε, ενώ η διοικητική ανεπάρκεια μας είχε φτάσει στον πάτο… Άλλοι στην θέση μας θα τα έχανε κλείσει από καιρό, αλλά εμείς μαζί με τα πράγματα μας κουβαλούσαμε και την τρέλα μας σε κάθε άκρη της γης… Τότε, τα χρόνια εκείνα, οι φοιτητές σου κάρφωναν σημαία σε κάθε πόλη, σε κάθε νησί, όπου ζούσε και μια ΟΜΟΝΟΙΑΤΙΚΗ ψυχή… Μέσα από τα χρόνια μια παρέα άρχισε να δημιουργείται, μαγική, ξεχωριστή από όλες τις άλλες… Η πράσινη παρέα της ξενιτιάς… Ώρες συζητήσεων, ταξίδια να ανταμώσουμε παρέα, μια εδώ και μια εκεί, αλλά πάντα με την καρδιά μας σε ένα πέταλο και την ψυχή μας ταγμένη στην τριφυλλαρα μας…
Θυμάμαι κάτι αδέλφια από Κομοτηνή και Αθήνα που την κανανε με το πρώτο αεροπλάνο και ανταμώναμε παρέα… Ένας αδελφός που πάντα έφτανε με τρένο αργοπορημένος από το Λουτον και μέχρι να ανταμώσουμε μας έβρισκε ντουμάνι… Οι συζητήσεις ατέλειωτες, και ο θυμός για την κατάντια μεγάλος, αλλά το κεφάλι πάντα ψηλά αφού εμείς το νοιώθαμε και το πιστεύαμε πως αυτή η καψούρα δεν λέει να μας αφήσει μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας… Οι μέρες μας έβρισκαν με κέφι και οι νύχτες στα πατώματα και λιώματα…
Ντέρμπυ και εμείς μακριά… Πως ρε γαμωτο να το αντέξουμε… Η ομάδα σέρνεται, η διοίκηση γαμιεται και εμείς αντί στο πέταλο με τα αδέλφια μας, θα σε βλέπουμε από ένα άψυχο χαζοκούτι… Ρε δεν γαμιεται, εμείς θα στήσουμε το πέταλο μας στο δωμάτιο, το σαλόνι, το μπαλκόνι και όπου το γουστάρουμε… Ντέρμπυ ρε μαλακες, και ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ…
Έτσι περνάγανε τα χρόνια τα παλιά… Δύσκολα χρόνια μα γεμάτα αναμνήσεις μιας ζωής, και μεγάλο λάφυρο της μια παρέα που ποτέ δεν θα σβήσει… Μια παρέα έτοιμη όπως και τότε, να σταθεί ακόμα πιο δυνατή, ασπίδα και δόρυ της τριφυλλαρας… Αλλάξαμε, μεγαλώσαμε, αλλά μυαλό δεν βάλαμε… Το αίμα στις φλέβες ακόμα είναι πράσινο, και η καρδιά μας χτυπά ρυθμικά σε ένα ήχο τυμπάνου που μας σημάδεψε από παιδιά… Τότε σε ένα άλλο γήπεδο κι αυτό δικό μας… Με τις ιαχές του να ξυπνούν αναμνήσεις όποτε ο δρόμος μας περάσει από εκεί…
Κάποιοι από αυτά τα αλάνια επαναπατρίστηκαν, άλλοι πάλι ακόμη γυροφέρνουμε εδώ και εκεί σε πολιτείες μακρινές… Αφού και η πιο μικρή απόσταση για εμάς είναι φεγγάρι που μας χωρίζει από αυτό που μάθαμε να αγαπάμε από παιδιά…
Χρόνια πέρασαν και οι συνθήκες άλλαξαν… Η ΟΜΟΝΟΙΑ μας έχει αρχίσει να ξυπνά, το θηρίο επιστρέφει σιγά σιγά και αρχίζει να θυμίζει κάτι από το ένδοξο παρελθόν του… Ο εχθρός παραμονεύει και του χρωστάμε πολλά… Η ταπείνωση, η πίκρα, και η περιφρόνηση των τελευταίων χρόνων, έχει μετατραπεί σε ασίγαστο μίσος, που βράζει μέσα μας και περιμένει σαν θεριό ανήμερο να βγει απ’ το κλουβί του… Αυτό το μίσος θα το νοιώσει ο εχθρός, θα το νοιώσει και θα τρομάξει με την τρέλα μας… ΦΩΝΗ - ΨΥΧΗ και μια αρρωστημένη κερκίδα… Την Κυριακή δεν θέλουμε τα τετριμμένα… Μην αφήσετε τους φόβους στο σπίτι, μην αφήσετε το άγχος και μην φράξετε τα συναισθήματα σας… ΦΕΡΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΣΑΝ ΛΑΒΑ ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ.
… ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ… ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΦΕΡΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ…
ΓΑΜΗΣΤΕ ΤΟΥΣ
Θυμάμαι κάτι αδέλφια από Κομοτηνή και Αθήνα που την κανανε με το πρώτο αεροπλάνο και ανταμώναμε παρέα… Ένας αδελφός που πάντα έφτανε με τρένο αργοπορημένος από το Λουτον και μέχρι να ανταμώσουμε μας έβρισκε ντουμάνι… Οι συζητήσεις ατέλειωτες, και ο θυμός για την κατάντια μεγάλος, αλλά το κεφάλι πάντα ψηλά αφού εμείς το νοιώθαμε και το πιστεύαμε πως αυτή η καψούρα δεν λέει να μας αφήσει μέχρι να κλείσουμε τα μάτια μας… Οι μέρες μας έβρισκαν με κέφι και οι νύχτες στα πατώματα και λιώματα…
Ντέρμπυ και εμείς μακριά… Πως ρε γαμωτο να το αντέξουμε… Η ομάδα σέρνεται, η διοίκηση γαμιεται και εμείς αντί στο πέταλο με τα αδέλφια μας, θα σε βλέπουμε από ένα άψυχο χαζοκούτι… Ρε δεν γαμιεται, εμείς θα στήσουμε το πέταλο μας στο δωμάτιο, το σαλόνι, το μπαλκόνι και όπου το γουστάρουμε… Ντέρμπυ ρε μαλακες, και ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ…
Έτσι περνάγανε τα χρόνια τα παλιά… Δύσκολα χρόνια μα γεμάτα αναμνήσεις μιας ζωής, και μεγάλο λάφυρο της μια παρέα που ποτέ δεν θα σβήσει… Μια παρέα έτοιμη όπως και τότε, να σταθεί ακόμα πιο δυνατή, ασπίδα και δόρυ της τριφυλλαρας… Αλλάξαμε, μεγαλώσαμε, αλλά μυαλό δεν βάλαμε… Το αίμα στις φλέβες ακόμα είναι πράσινο, και η καρδιά μας χτυπά ρυθμικά σε ένα ήχο τυμπάνου που μας σημάδεψε από παιδιά… Τότε σε ένα άλλο γήπεδο κι αυτό δικό μας… Με τις ιαχές του να ξυπνούν αναμνήσεις όποτε ο δρόμος μας περάσει από εκεί…
Κάποιοι από αυτά τα αλάνια επαναπατρίστηκαν, άλλοι πάλι ακόμη γυροφέρνουμε εδώ και εκεί σε πολιτείες μακρινές… Αφού και η πιο μικρή απόσταση για εμάς είναι φεγγάρι που μας χωρίζει από αυτό που μάθαμε να αγαπάμε από παιδιά…
Χρόνια πέρασαν και οι συνθήκες άλλαξαν… Η ΟΜΟΝΟΙΑ μας έχει αρχίσει να ξυπνά, το θηρίο επιστρέφει σιγά σιγά και αρχίζει να θυμίζει κάτι από το ένδοξο παρελθόν του… Ο εχθρός παραμονεύει και του χρωστάμε πολλά… Η ταπείνωση, η πίκρα, και η περιφρόνηση των τελευταίων χρόνων, έχει μετατραπεί σε ασίγαστο μίσος, που βράζει μέσα μας και περιμένει σαν θεριό ανήμερο να βγει απ’ το κλουβί του… Αυτό το μίσος θα το νοιώσει ο εχθρός, θα το νοιώσει και θα τρομάξει με την τρέλα μας… ΦΩΝΗ - ΨΥΧΗ και μια αρρωστημένη κερκίδα… Την Κυριακή δεν θέλουμε τα τετριμμένα… Μην αφήσετε τους φόβους στο σπίτι, μην αφήσετε το άγχος και μην φράξετε τα συναισθήματα σας… ΦΕΡΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΣΑΝ ΛΑΒΑ ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ.
… ΓΙΑ ΕΜΑΣ, ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ… ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΦΕΡΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ…
ΓΑΜΗΣΤΕ ΤΟΥΣ