Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

ΧΥΣΑΜΕ ...

…. ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ. Χθες αμέσως όταν τελείωσε η μάχη βγήκα έξω από το βόρειο πέταλο και παρατηρούσα της αντιδράσεις του ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΛΑΟΥ. Αυτό που είδα ήταν κάτι μαγικό. Η κάβλα ήταν υπέρτατη. Αλλά επίσης είδα κόσμο να φεύγει με δάκρυα στα μάτια. Αυτός ο ΛΑΟΣ το νιώθει ποιο πολύ από ποτέ. Πάνε εφτά ολόκληρα χρόνια που ζητάμε το γαμημένο το εικοστό.

Χθες ήταν μια μάχη με τα όλα της. Έχασε για ακόμη μια φορά το κακό και κέρδισε το καλό. Είναι τέτοιες στιγμές που λες ‘ναι ρε πούστη μου, υπάρχει ελπίδα’. Ήταν τέτοια νίκη που εκτός από την κάβλα μας έδωσε και δύναμη για να συνεχίσουμε τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στον καπιταλισμό, τον φασισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και όλα τα άλλα που μας έμαθαν από μικρά παιδία να πολεμούμε. Όλα αυτά που πρεσβεύουν οι πουτάνας γιοι.

Είμαστε εχθροί μαζί τους όχι γιατί φορούν πορτοκαλιά, αλλά γιατί έχουν άκρος αντίθετες απόψεις από εμάς. Είτε πολιτικές, είτε στο πως βλέπουμε εμείς το ποδόσφαιρο. Εμείς γουστάρουμε το επιθετικό ποδόσφαιρο. Δεν μας χαλά όταν χάσουμε αν η ομάδα μας παίξει μπάλα. Αυτά τα μουνία επειδή έχασε η ομαδούλα τους από τον Ρουβά πήγαν να κάνουν τους χουλιγκάνους με της ανυπεράσπιστες καρέκλες και τις τζαμαρίες. Τώρα γι αυτά τα μαλακισμένα εμείς μπορεί να μην πάμε γήπεδο την Κυριακή.

Εμείς δεν συμφωνούμε ούτε με τις απαγορεύσεις μετακινήσεων ούτε με τα παιχνίδια χωρίς οπαδούς. Αν θέλει το κράτος να βρει μια λύση ας κοιτάξει το τι γίνετε στα σχολεία και τι τους μαθαίνουν εκεί μέσα, κι ας αφήσει τους οπαδούς στην ησυχία τους γιατί τους βαρεθήκαμε. Ότι γίνει στην Κύπρο φταιν οι οπαδοί.

Προς κάποιους που δεν ήθελαν και δεν θέλουν η ΘΥΡΑ-9 να είναι μέλος του ALERTA! Network.